Autor: Bo­ris De­žu­lo­vić


La­ko je ate­i­sti­ma. Ate­i­sti su od­lu­či­li da ne­ma Bo­ga, sva su Nje­go­va pra­va i oba­ve­ze jed­no­stav­no pre­ni­je­li na čo­vje­ka, i sve su nji­ho­ve mo­ral­ne i etič­ke di­le­me sa­mo ljud­ske.
Po nji­ma, re­ci­mo, že­na ima pra­vo od­lu­či­va­ti o svo­me ti­je­lu kao da je nje­no. Pred tra­u­ma­tič­nom od­lu­kom o na­stav­ku trud­no­će ona mo­že po­pri­ča­ti s mu­žem i po­sa­vje­to­va­ti se s naj­bo­ljom pri­ja­te­lji­com, mo­že i s maj­kom i sa ko­lum­nist­ki­njom žen­ske re­vi­je, i s lje­ka­rom i s psi­ho­lo­gom, mo­že i sa žup­ni­kom i sa stu­dent­skim ka­pe­la­nom ako ho­će, ali od­lu­ka na kra­ju mo­že, ho­će i smi­je bi­ti sa­mo nje­na. Pre­pu­sti­li su ta­ko od­lu­ku že­ni, i što se njih ti­če to je go­to­va stvar, slu­čaj ri­je­šen, ide­mo da­lje, što će­mo s ho­mo­sek­su­al­ci­ma?
La­ko je ate­i­sti­ma.
Nji­ho­ve su di­le­me sa­mo mo­ral­ne i etič­ke, ne­ma­ju oni dru­gih pi­ta­nja i pot­pi­ta­nja, ate­i­sti sve ri­je­še onim, ka­ko se zo­vu, do­ka­zi­ma i či­nje­ni­ca­ma, ta­ko­zva­no ljud­sko pra­vo nji­ma je ap­so­lut­no i bez iz­u­zet­ka. Do­čim vjer­ni­ci­ma se tek ta­da otva­ra ci­je­li sve­mir upit­ni­ka.
Vjer­ni­ci, re­ci­mo, vje­ru­ju da je sve na svi­je­tu i u čo­vje­ku od Bo­ga, od Bo­ga da je i ži­vot i smrt, sve da je vo­lja Nje­go­va, ka­ko na ne­bu ta­ko i na ze­mlji, pa ta­ko da je od Nje­ga vo­lje Nje­go­ve i sva­ki ži­vot za­čet u žen­skoj utro­bi, i da je taj ži­vot - sla­va Ocu, gdje čuo i ne čuo - od pr­vog tre­nut­ka kad se sper­ma­to­zo­id muž­ja­ka vo­đen Nje­go­vom ne­vi­dlji­vom ru­kom za­bi­je u jaj­nu će­li­ju žen­ke. Ako je ta­ko, a ta­ko je, ni­je na čo­vje­ku, a ka­mo­li na že­ni, da taj ži­vot pre­ki­da, jer to je di­rekt­na in­ter­ven­ci­ja u Bož­ji plan i na­um, ili – ako je lju­di­ma ta­ko lak­še – ubi­stvo.
Da su, eto, vjer­ni­ci po­put ate­i­sta, tu bi oni za­vr­ši­li, po­ba­čaj je ubi­stvo i go­to­va stvar, slu­čaj ri­je­šen, ide­mo da­lje, što će­mo s ho­mo­sek­su­al­ci­ma?
Za raz­li­ku od tvr­dih i za­dr­tih ate­i­sta, me­đu­tim, vjer­ni­ci­ma se tek ta­da nad gla­va­ma ras­tvo­ri onaj sve­mir upit­ni­ka, pa im zu­je oko gla­va po­put mu­va: što, na pri­mjer, ako je za­me­tak u že­ni­noj utro­bi plod si­lo­va­nja, šta ako je i sa­ma maj­ka ma­lo­ljet­no di­je­te, šta ako je ja­sno da će se ro­di­ti kao di­je­te s te­škim de­for­mi­te­tom i bez šan­se za ika­kav, a ka­mo­li do­sto­jan­stven ži­vot, što ako na­sta­vak trud­no­će di­rekt­no ugro­ža­va maj­čin ži­vot, šta ako di­je­te iz­vje­sno ne­će pre­ži­vje­ti po­ro­đaj, što ako ga ne­će pre­ži­vje­ti ni di­je­te ni maj­ka? I eto pu­ko­ti­na u mo­ral­nom i etič­kom za­ko­nu vjer­ni­ka, jer oni su osje­ćaj­ni i em­pa­tič­ni lju­di, sprem­ni na mi­lo­srd­ne ustup­ke. Eto od­jed­nom iz­u­zet­ka u čvr­stom sta­vu da je ži­vot od za­če­ća Bož­ji, svet i ne­po­vre­div.
Ni­je li dir­lji­va pa­žnja i bri­ga vjer­ni­ka?
Ni­ste ču­li za ta­kvu po­pu­stlji­vost kod mi­li­tant­nih ate­i­sta, kod ko­jih že­na ima ap­so­lut­no pra­vo na svo­je ti­je­lo bez ijed­nog i ikakvg iz­u­zet­ka, i ko­ja po nji­ma to pra­vo ima čak i on­da kad već ima, šta­ja­znam, če­ti­ri kćer­ke, muž če­ka si­na, a te­sto­vi en­zi­ma u krv­noj pla­zmi po­ka­žu da će bi­ti mu­ško. Že­na po nji­ma ima pra­vo iz­bo­ra sve i kad bi se na pr­vom ul­tra­zvu­ku ja­sno vi­dje­la, re­ci­mo, slo­va IN­RI, i kad bi bi­lo iz­vje­sno da u se­bi no­si sa­mog Me­si­ju, Si­na Bož­jeg.
To je za­to što su ate­i­sti bez­bo­žna, jed­no­lič­na bi­ća, či­ja su na­če­la bez pu­ko­ti­na, rav­na po­put Ze­mlji­ne plo­če. Do­čim su vjer­ni­ci, re­ci­mo, naj­ma­nje dvo­lič­ni.
Ako je, na­i­me, sve na svi­je­tu i u čo­vje­ku od Bo­ga, ako je od Bo­ga i ži­vot i smrt, ako je sve vo­lja Nje­go­va, ka­ko na ne­bu ta­ko i na ze­mlji, pa ta­ko da i sva­ki ži­vot za­čet u žen­skoj utro­bi, i ako je taj ži­vot - sla­va Ocu, gdje čuo i ne čuo - od pr­vo­ga tre­nut­ka kad se sper­ma­to­zo­id muž­ja­ka vo­đen Nje­go­vom ne­vi­dlji­vom ru­kom za­bi­je u jaj­nu će­li­ju žen­ke, ako ni­je na čo­vje­ku, a ka­mo­li na že­ni, da taj ži­vot pre­ki­da, jer je to drekt­na in­ter­ven­ci­ja u Bož­ji plan i na­um – ili, ako je lju­di­ma ta­ko lak­še, ubi­stvo – ka­ko to da ni­je ubi­stvo i po­ba­čaj plo­da za­če­tog si­lo­va­njem?
Od­no­sno – ako je ubi­stvo, a iz­vje­sno je­ste – ka­ko je to ubi­stvo do­pu­šte­no?
Plod za­čet si­lo­va­njem sa­svim si­gur­no ni­je kriv što mu je maj­ka no­si­la iza­zov­nu cr­ve­nu mi­ni­cu i du­bo­ki de­kol­te, pa se ta­kva ski­ta­la gra­dom u glu­ho do­ba ve­če­ri, ni­ti je kriv što mu je otac, ne­za­po­sle­ni, ne­u­ra­čun­lji­vi i do­tad ne­ka­žnja­va­ni bra­ni­telj, te ve­če­ri ma­lo vi­še po­pio, pa dje­voj­či­no oti­ma­nje i vri­šta­nje pro­tu­ma­čio kao lju­bav­nu strast. Plod tog ne­spo­ra­zu­ma - na­zo­vi­te ga si­lo­va­njem ili ka­ko ho­će­te – ni na ul­tra­zvu­ku ni u Bož­jem na­cr­tu ne raz­li­ku­je se od osta­lih za­če­tih ži­vo­ta, pa is­pa­da da ga je do­pu­šte­no ubi­ti sa­mo za­to što ga raz­ma­že­na kur.ica u cr­ve­noj mi­ni­ci ne že­li, ni zbog če­ga dru­gog. Ako smo, me­đu­tim, njoj do­pu­sti­li abor­tus ne­že­lje­nog za­met­ka, za­što isto ne do­pu­šta­mo i osta­li­ma ko­je ne že­le ro­di­ti?
Za­što ubi­stvo ne do­pu­šta­mo svim že­na­ma ko­je iz bi­lo ko­jeg po­gre­šnog raz­lo­ga ne že­le ro­di­ti, a do­pu­šta­mo, re­ci­mo, de­se­to­go­di­šnjoj žr­tvi pe­do­fi­la, ili ka­ko se već zo­ve čo­vjek ne­raz­vi­je­na osje­ća­ja za pro­cje­nu sta­ro­sti že­ne?
Ako je Bog ta­ko htio, ako On ho­će i kad ne­ko umre i kad se ne­ko ro­di, on­da je sa­svim si­gur­no imao svo­je raz­lo­ge i one ve­če­ri kad je cu­ra u cr­ve­noj mi­ni­ci ušla u ka­fić kraj kla­di­o­ni­ce, i kad je dje­voj­či­ca na pu­tu ku­ći kroz park pro­šla baš kad i onaj čo­vjek što je mi­nu­tu pri­je bio u sla­sti­čar­ni­ci pre­ko pu­ta - iste da­kle pla­no­ve ka­kve je imao sa sva­kim i bi­lo ko­jim dru­gim za­če­tim ži­vo­tom. Za­što je Bog htio da ži­vot ta­ko poč­ne, mi ne zna­mo, ali ako su nam ne­do­ku­či­vi pu­to­vi Go­spod­nji i ako ih na­ma ni­je da­no zna­ti, ka­ko nam je on­da i ko to dao da od­lu­či­mo umje­sto Nje­ga, i pra­vi­mo iz­u­zet­ke ta­mo gdje je On ne pra­vi?
Bož­ji je plan, uosta­lom, i kad se plod zač­ne s te­škom bo­le­šću ili de­for­ma­ci­jom, On di­je­li šan­se, a ne čo­vjek – ka­mo­li že­na – i ni­je, ni­ti na nji­ma smi­je bi­ti da od­lu­ču­ju umje­sto Nje­ga. Da je Bog htio dru­ga­či­je, da je htio da se ne­ro­đe­no di­je­te ne ro­di, ure­dio bi to kao ne­sreć­ni slu­čaj, spon­ta­ni po­ba­čaj, kao što to uosta­lom sva­ko­dnev­no ra­di sa ro­đe­ni­ma.
Šta je, uosta­lom, ne­iz­lje­či­va bo­lest ili te­ška de­for­ma­ci­ja? Ho­će li vjer­ni­ca smje­ti po­ba­ci­ti, ho­će li joj vjer­ni­ci mo­ći to do­pu­sti­ti i kad se jed­nog da­na na te­sto­vi­ma en­zi­ma krv­ne pla­zme bu­de mo­glo vi­dje­ti ho­će li di­je­te bi­ti ho­mo­sek­su­a­lac, ili le­zbij­ka, ili ate­i­sta, ili fe­mi­nist­ki­nja? Ako će pak po­ro­đaj ugro­zi­ti ži­vot maj­ke, ili čak sa­svim iz­vje­sno pro­u­zro­ko­va­ti nje­nu smrt, pa će­mo zbog to­ga do­pu­sti­ti po­ba­čaj – ko nam da­je pra­vo iz­me­đu dva ži­vo­ta iza­bra­ti maj­čin, ako je Bog htio obr­nu­to?
Mi­li­on upit­ni­ka, ka­ko vi­di­te, po­put ro­ja mu­ši­ca zu­ji oko gla­ve ta­ko­zva­nog mi­lo­srd­nog vjer­ni­ka. Ta­ko­zva­ni mi­lo­srd­ni vjer­nik, na­i­me – za raz­li­ku od pra­vog – sum­nja u Bo­ga. Sum­nja u nje­gov plan s cu­rom u cr­ve­noj mi­ni­ci i onom dje­voj­či­com iz par­ka, sum­nja u nje­gov plan s plo­dom za­če­tim bez udo­va, i maj­kom osu­đe­nom na smrt pri po­ro­đa­ju. A čo­vjek ko­ji sum­nja u Bož­ji plan ni­je vjer­nik. Sva­ka­ko se on mo­že zva­ti i pre­zi­va­ti, mo­že bi­ti i mi­ni­star i bi­skup i sâm pa­pa, ali vjer­ni­kom se zva­ti i vjer­ni­kom bi­ti ne mo­že. Mi­li­on pi­ta­nja, ka­ko vi­di­te, po­put ro­ja mu­ši­ca zu­ji oko gla­ve ta­ko­zva­nog mi­lo­srd­nog vjer­ni­ka, dok oko gla­ve pra­vog vjer­ni­ka ne­ma ni­jed­ne. Pra­vi vjer­nik ne­ma sum­nji i pot­pi­ta­nja, za nje­ga je sve na svi­je­tu i u čo­vje­ku od Bo­ga, od Bo­ga je i ži­vot i smrt, sve je vo­lja Nje­go­va, ka­ko na ne­bu ta­ko i na ze­mlji, od Nje­go­ve vo­lje je i sva­ki ži­vot za­čet u žen­skoj utro­bi, i sva­ki je taj ži­vot - sla­va Ocu, gdje čuo i ne čuo - od pr­vo­ga tre­nut­ka kad se sper­ma­to­zo­id muž­ja­ka vo­đen Nje­go­vom ne­vi­dlji­vom ru­kom za­bi­je u jaj­nu će­li­ju žen­ke, pa ni­je na čo­vje­ku, a ka­mo­li na že­ni, da taj ži­vot pre­ki­da, jer to je di­rekt­na in­ter­ven­ci­ja u Bož­ji plan i na­um, ili – ako je ta­ko­zva­nim mi­lo­srd­nim vjer­ni­ci­ma ta­ko lak­še – ubi­stvo. Bez iz­u­zet­ka. Ako pak vjer­nik sum­nja u Bo­ga za­to što je sko­vao plan s de­se­to­go­di­šnjom dje­voj­či­com i sta­rim pe­do­fi­lom iz par­ka, pa do­pu­šta in­ter­ve­ni­sa­ti u ta­kav ne­do­ku­čiv put Go­spod­nji, za­što ne sum­nja, re­ci­mo, i u Nje­gov ne­do­ku­čiv plan s onom ne­za­po­sle­nom ne­sreć­ni­co­om bez zu­ba i nje­nim mu­žem al­ko­ho­li­ča­rom?
Kao što že­na ne mo­že bi­ti ma­lo trud­na već je ili trud­na ili ni­je, ta­ko ne mo­že ni ma­lo po­ba­ci­ti. Po­ba­čaj ne mo­že po­ne­kad bi­ti ubi­stvo, a po­ne­kad mi­lo­sr­đe: ili je ubi­stvo ili ni­je. I sve dok se bi­sku­pi, žup­ni­ci, no­vin­ski pro­po­vjed­ni­ci i ka­to­lič­ki vi­gi­lan­ti još uvi­jek vi­še bo­je že­na ne­go Bo­ga Sve­mo­gu­ćeg, pa im do­pu­šta­ju abor­tus sa­mo za­to što su ma­lo si­lo­va­ne ili su­o­če­ne sa smr­ću, sve dok hra­bro ne za­tra­že pot­pu­nu i bez­u­slov­nu za­bra­nu po­ba­ča­ja, zna­mo da ne­ma­mo po­sla s pra­vim vjer­ni­ci­ma, već s dvo­lič­nim ne­vjer­ni­ci­ma go­rim od ate­i­sta.
Jed­no­lič­ni ate­i­sti, je.iga, ba­rem ne­ma­ju sum­nji oko Bo­ga.

wwwbu­ka.com